LUISITO-BİR SEVGİ ÖYKÜSÜ-SUSANNA TAMARO

CAN YAYINLARI,2009

96 SAYFA

Yazar bu kitabı bir gazate haberinden esinlenerek yazmış.Anselma yaşlı ve emekli bir öğretmen,yalnız başına yaşıyor. Çocukları var ancak onlarla ilşkisi çok zayıf.Çok fazla arkadaşı da yok.Birgün çöp kutusunda bir papağan bulmasıyla hayatı değişiyor.Onu eve getiriyor ve aralarında duygusal bir bağ oluşuyor. Papağan ona ailesinde bulamadığı sevgi ve sıcaklığı veriyor.Yazar, teknoloji ile beraber sosyal ilişkilerin yozlaştığından,insanların açgözlülüğünden yakınmış ve bu kitabında da Anselma'yı kaderine terk edilmiş, ailesinden yeterli sevgi görmeyen bir kişi olarak göstermiş.Ben burada olaya biraz farklı bir açıdan bakmak istiyorum.Kitabı dikkatli okursanız,şu noktalar dikkat çekiyor:Anselma senelerce kendisine yalan söyleyen, sevgisiz bir eşe katlanmış,hiç istemediği bir evliliği sürdürmüş.Eşini kaybedince evden ona ait eşyaları hemen atmış,senelerdir oturduğu TV koltuğu...Öğretmen olmasına rağmen bir tek yakın arkadaşı olmamış,derdini paylaşmamış.Sadece çocukluk arkadaşı Luisita,onunla da çok güçlü bağlar kuramamış.Çocukları ve torunlarıyla da çok güçlü bağlar kuramadığı görülüyor.Diğer yaşlıların torunlarıyla birlikte olmak istemesini ayıplıyor ve bunu yalnız kalmak istememelerinin bir belirtisi olarak görüyor.Şimdi durup şöyle bir düşünelim.Yukarıda çizdiğimiz profile göre yalnız kalmasının suçu sadece toplum ve değişen ilişkiler mi?Anselma'nın kendisinde birazcık da olsun suç yok mu acaba?

Susanna Tamaro kitaplarında hayvan sevgisi ön plana çıkıyor.Herşeye rağmen sevgi ve güzellik temasını işleyen bir kitap olması açısından güzel ancak romanın kahramanını tanımak için satır aralarını biraz dikkatli okumak ve ona göre değerlendirme yapmak gerekiyor.

Roman kategorisine girmeyecek kadar kısa bir kitap bence.

KİTAPTAN:

Umut etmek gerekir!Yolun sonunda daima bir hazine vardır